ارزیابی عوامل موثر در پذیرش آموزش های مداوم پزشکی به صورت الکترونیکی با استفاده از تئوری انتشار نوآوری راجرز و ahp فازی

آموزش الکترونیکی یکی از دستاورد های عصر دیجیتالی است و یک نوآوری در آموزش به حساب می آید. این شیوه ی آموزشی مزایای بسیاری برای موسسات آموزشی و کاربران آن ها به همراه داشته است. موفقیت آموزش الکترونیکی به طور گسترده به میزان پذیرش و استفاده از آن توسط کاربران وابسته است. در این پژوهش به کمک تئوری انتشار نوآوری راجرز که به صورت جامع و کامل فاکتورهای موثر در پذیرش آموزش الکترونیکی را در بر می گیرد و به عنوان یک مدل اساسی در رابطه با مطالعات مربوط به نوآوری به حساب می آید به شناسایی و رتبه بندی فاکتورهای کلیدی موثر پرداختیم. در یک مطالعه تحلیلی مقطعی، پزشکان عمومی که تجربه ی گذراندن دوره ی آموزش مداوم به صورت الکترونیکی داشته اند از طریق پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. در این پرسشنامه معیارهای اصلی موثر در پذیرش نوآوری آموزش الکترونیکی (از دیدگاه راجرز) و فاکتورهای هر یک از این معیارها به صورت دوبه دو مورد مقایسه قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی به دو روش کلاسیک و فازی استفاده شد و نتایج حاصل از دو روش با استفاده از نرم افزار spss و آزمون فریدمن مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته های حاصل از هر دو روش تحلیل نشان می دهد از میان عوامل اصلی موثر، مزیت نسبی بیشترین تأثیر و پیچیدگی کم ترین تأثیر را در پذیرش این شیوه ی آموزشی دارد. همچنین از نظر پزشکان، متناسب بودن این شیوه ی آموزشی با نیازهای آموزشی آن ها و انعطاف پذیری از جمله موثرترین فاکتورها در استفاده از آموزش الکترونیکی می باشد. آزمون آماری تفاوتی میان رتبه بندی های حاصل از دو روش فازی و کلاسیک نشان نمی دهد. به طور کلی پزشکان استفاده از آموزش الکترونیکی در دوره های مداوم را برتر از روش سنتی می دانند.